Raport sytuacyjny – sporządzony na polecenie pułkownika Nilsa Juela dla Królewskiej Rady Wojennej.
Miejsce starcia: okolice folwarku Dalenberg, pogranicze Skanii Zgrupowanie Juela po potyczce ze Zgrupowaniem jazdy moskiewskiej i odpoczynku ruszyło w kierunku Dźwiny. Pułkownik Juel otrzymał rozkazy od Rady Królewskiej: odrzucić wrogie siły za rzekę graniczną. Tym razem jego wojska natknęły się na słabsze Zgrupowanie piesze wroga.
Moskwa słabsza o 1 PS. Trzeba zagrać ofensywnie, przejść na połowę wroga i zniszczyć mu Jednostkę jako pierwszy. Aby zniwelować przewagę liczby dział ponownie wykorzystano pomoc miejscowych, którzy zablokowali drogi.
Wygrałem Zwiad. Niestety pomieszałem zasady specjalne. Efekt zablokowane drogi powinien zastąpić Flankowanie, które następne wybrał Dominik. Ja wybrałem Forsowny marsz, który powinien być zastąpiony..... Dominik wylosował Efekt Brak Amunicji.
Miejsce: Kirkebro, wiejska osada przy trakcie do Lund
W sierpniu 1657 roku, po zajęciu przez Duńczyków kilku ważnych przepraw rzecznych, wioska Kirkebro stała się kluczowym punktem komunikacyjnym między szwedzkimi garnizonami w Lund, Helsingborgu i Malmö. Pułkownik Niels Juel, dowodzący Zgrupowaniem wojsk w Skanii, postanowił uderzyć błyskawicznie i z zaskoczenia, by przeciąć drogę odwrotu oddziałom szwedzkim i wywołać panikę w lokalnych załogach. Jego wojska przecięły drogi odwrotu silnemu Zgrupowaniu: dwóm regimentom piechoty, dwóm regimentom rajtarów najemnych i regimentowi dragonii wspartych średnią artylerią.
Zgrupowanie ma charakter zróżnicowany – łączy regularne wojska królewskie, najemników i lokalne formacje nieregularne. Dzięki temu jest elastyczne i może działać zarówno w bitwach liniowych, jak i prowadzić działania nieregularne na tyłach wroga.
Ich głównym zadaniem było utrzymanie kontroli nad południową Skanią, wspieranie ludności lokalnej i przygotowanie gruntu pod większą ofensywę duńską, która jednak została zahamowana przez szwedzką kontrofensywę.
Wiosną 1657 roku, na skutek szwedzko-duńskiego konfliktu i toczącej się równolegle wojny rosyjsko-szwedzkiej, cesarska wyprawa złożona z moskiewskich bojarów i dworian zapuściła się przez Inflanty aż do południowej Semigalii w okolicę Rygi i granicy z Litwą. W tym samym czasie, w ramach planu uderzenia pomocniczego wymierzonego w szwedzkie tyły, w Windawie wylądowały sojusznicze siły duńskie. Zgrupowanie pułkownika Joela zostało zaalarmowane o nieznanym konnym oddziale plądrującym okoliczne wsie. Doszło do starcia w dolinie między dwoma wzgórzami zwanej :Siodło Broby" od nazwy okolicznej wioski.
Ten regiment został zaciągnięty przez duński dwór w początkach wojny w 1657 roku jako ciężka formacja rajtarii ogniowej. Żołnierze pochodzą głównie z regionów Śląska i Czech – weterani wojny trzydziestoletniej, twardzi, brutalni i doświadczeni w walce z piechotą i lekką jazdą.
To nie są zwykli najemnicy – formacja od początku występowała w pełnym uzbrojeniu ochronnym, co wyróżniało ją na tle lżejszych kompanii. Wśród przeciwników zyskała przydomek „Żelazne Szpony”, ponieważ w bitwie poruszali się jak jedna, ciężka fala metalu, a ich ciosy łamały szeregi.
Jydske Rostjeneste – Regiment Krajowej Rajtarii z Jutlandii (1657)
Rodzaj: jazda krajowa (poborowa), rajtaria z pospolitego ruszenia
Rekrutacja: ziemianie, szlachta niższa, zastępcy konni z chłopstwa
Jydske Rostjeneste to jeden z regimentów krajowej jazdy duńskiej, wywodzący się z średnioszlacheckiego pospolitego ruszenia Jutlandii. Podstawą formacji jest tradycyjna służba konna ziemian, którzy w zamian za zachowanie majątku wystawiali jednego lub więcej konnych jeźdźców – najczęściej synów lub służących chłopów.
Po reformach wojskowych w połowie XVII wieku regimenty tego typu uległy częściowej profesjonalizacji. Choć wciąż opierają się na lokalnych strukturach parafialnych i majątkach ziemskich, są dowodzone przez oficerów z królewskim patentem i częściowo wyposażane centralnie.
