Ten regiment został zaciągnięty przez duński dwór w początkach wojny w 1657 roku jako ciężka formacja rajtarii ogniowej. Żołnierze pochodzą głównie z regionów Śląska i Czech – weterani wojny trzydziestoletniej, twardzi, brutalni i doświadczeni w walce z piechotą i lekką jazdą.
To nie są zwykli najemnicy – formacja od początku występowała w pełnym uzbrojeniu ochronnym, co wyróżniało ją na tle lżejszych kompanii. Wśród przeciwników zyskała przydomek „Żelazne Szpony”, ponieważ w bitwie poruszali się jak jedna, ciężka fala metalu, a ich ciosy łamały szeregi.
Uzbrojenie: para ciężkich pistoletów, rapier lub pałasz.
Ochrona: masywne napierśniki (kirysy), zbroje ramieniowe, hełmy typu burgonet, niektórzy mieli pancerze odziedziczone po wojnach cesarskich.
Mundur/ubiór: głównie ciemne kolory (brązy, czernie, stalowe szarości), płaszcze z wojskowych sukien; część kompanii nosiła jednak elementy osobiste – pióra, krzyże, trofea.
Kapitan Johann von Trenck (dowódca regimentu)
Pochodzenie: Turyngia, zubożała szlachta
Charakterystyka:Służył wcześniej w armii cesarskiej i szwedzkiej – typowy wilk wojny. Surowy, brutalny, ale lojalny wobec żołdu i rozkazów. Nie prowadzi narad – tylko rozkazy. Ma opinię „niezniszczalnego”, po tym jak przetrwał szarżę pod Brzegiem z kulą w piersi (zatrzymaną przez kirys). Gdy podnosi rękę – cały regiment rusza.
Rotmistrz Georg Sattler (dowódca drugiego skrzydła regimentu)
Pochodzenie: Saksonia, były najemnik heski
Charakterystyka: Energiczny, szybki w działaniu i okrutny wobec przeciwnika – jego pododdział często wysyłany jest do rozbijania piechoty lub flankowania szwedzkich oddziałów jazdy. Utrzymuje karność za pomocą żelaznego kija.
Typowa taktyka: karakol, czyli naprzemienny ogień z pistoletów z kolejnych szeregów, a następnie przyspieszony atak do walki wręcz, szczególnie przeciwko piechocie lub rajtarii lekkiej
Zastosowanie w bitwie:
oskrzydlenie
kontratak przeciw kawalerii
rozbijanie zdezorganizowanych jednostek
działania jako ciężki odwód do rozstrzygania wyniku
„Żelazne Szpony” służyły jako osobista rezerwa pułkownika Nielsa Juela, rozlokowana na tyłach głównych sił. W bitwie pod Åsljunga rozgromili szwedzką rajtarię, przebijając się przez linię i odcinając jej odwrót. Ich pojawienie się na polu walki często przechylało szalę zwycięstwa.
Ciężko opancerzona rajtaria tego typu była droga w utrzymaniu, ale dająca ogromną przewagę w starciach kawalerii – kuloodporność kirysów często decydowała o przeżyciu w zwarciu lub w ogniu salw. Regiment Trencka był jednym z nielicznych, które zachowały pełne opancerzenie w epoce stopniowego jego zanikania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz