Turecki garizon Raszkowa - 1 bitwa V Krakowskiej Ligi OiM

    Jan Welzandt stał przy moście nad strugą. Pamiętał jak jego ociec z wujami i reszta gromady ciosała dęby do jego budowy. Pamiętał jak z kuzynami wybierał raki, które ukrywały w jego cieniu . Pamiętał jak Gerta w Noc Kupały u nich zwana palinocka odciągnęła go od ognisk i  w szuwarach nad rzeką ....

     Zmrużył oczy. Ta rzeczka, pobliskie jeziora i lasy to jego dom. Co z tego, że już pół życia służył w Rzeszy a armii Księcia Elektora, aż wysłużył się stopnia podpułkownika. Teraz wrócił w swoje strony i objął dowództwo nad wojskiem z jego ludu. Żołnierzem niedoświadczonym, ale twardym i nieustępliwym, gdy przyszło bronić ojcowizny.

    Walczył już w wielu bitwach i potyczkach, ale nigdy dotąd nie stawał przeciwko Otomanom. Gardził papistami, którzy nie przyjęli naprawy Kościoła i dalej pozostawali w błędach  wiary i rozumu, ale Otomanie to już chyba diabły wcielone. Nie był pewien, czy maja dusze, czy nie bliżej im do zwierząt. Czy ten jazgot, który usłyszał, gdy ich piechota, nie trzymając szyku wyszła w bezładnej kupie z lasu,   to ludzka mowa?

Swoje siły rozwinął wzdłuż brzegu. nie wiedział, czego się spodziewać po przeciwniku. Czy ich jazda nie przepłynie rzeki jak Polacy? Czy nie podciągną dział jak Szwed?

Jazda barbarzyńców szła ława między lasami. Na skrzydle pojawiła się piechota w wysokich czapach. Czyżby znaleźli tam bród? Donnerwetter! Już zapomniał że letnia porą można było przejechać tamtędy przez rzekę wozem z sianem. Memaoria frgilis est.

 

 

Cóż to za  szyk? Jak piechota może tak stawać? Co to za kije maja w rękach te pomioty szatana?

Na pierwszy rzut oka Jan sądził, że Otomani mają w swoich szeregach polską husarię. Uff.. krótsze kopie i brak skrzydeł, a najważniejsze, że między jego wojskiem i kopijnikami rozlewała się szeroka struga.

Z szyku przeciwnika wysypała się lekka jazda podobna do polskiej, ale bardziej kolorowa i hałaśliwa. Czy dzikusy znają proch? Wygląda, że w rękach trzymają dziwne, krzywe łuki.

Bezwładna masa wrogiej piechoty puściła się biegiem w stronę brodu. Przecież to nawet nie jest forsowny marsz.

Doświadczenie w kampanii w Rzeszy pozwoliło wybrać pozycje ze słońcem za plecami. Oślepi przeciwnika utrudniając celowanie.

Dzicy jeźdźcy w szmatach na głowach.

Kawaleria wroga w zwartych szykach zbliżała się do mostu.

Okazało się, że piechota wroga ma strzelby, których zasięg nie ustępuje muszkietom hiszpańskim. Dragoni broniący brodu nie mogli nawet podjąć walki na takim zasięgu.

Jan spoglądał na niewyszkolona milicję, która raz po raz dawała ognia z ciężkich muszkietów. Może trafiliby w stodołę, ale nie w ruchliwych jeźdźców na konikach niewiele większych od psa.

Druga grupa lekkozbrojnych ściągnęła ogień pozostałych muszkieterów

Kapitan Rosen! - na szczęście stał w zasięgu głosu. Zum  befehl oberstleutnant! Adam Rosen, przyjaciel Jana z lat młodzieńczych, a teraz jego podwładny, gotów był wykonywać jego rozkazy. Przynajmniej miał pewnego człowieka, któremu może powierzyć ważne zadanie. - Rosen, dołącz do dragonów i trzymajcie ten cholerny brud.

- Ja z Bożą pomocą nie puszcze ich przez most. Welzandt spojrzał prawie z czułością na zawodowych żołdaków z dwóch kompanii najemnej rajtarii. Jedyna jednostka, która wydawała się spoglądać na przeciwnika bez strachu. Ich równy szereg nie przypominał bezwładnej masy kawalerii po drugiej stronie rzeki.

- Hans! - przywołał adiutanta. - Pędź do tych niewydarzonych rajtarów, którzy tylko w pici piwska dorównują regularnym wojakom. Przekaż dowódcy, żeby pogonili swoje kobyły i dali wsparcie dragonom na drugim skrzydle. Rzeka lepiej nam osłania skrzydło niż ta zafajdana milicja.

Tak jak się spodziewał. Rajtarzy obrony krajowej chętnie wykonali rozkaz przejścia do odwodu.

Jan  już poustawiał linię obrony. Pozostało czekać co zrobi dowódca przeciwnika i pozostała modlitwa.

Błogosławiony Pan, Opoka moja, On moje ręce zaprawia do walki, moje palce do bitwy.*

 

Przeciwnik też rozwinął swoje siły. Rozpoczęła się walka ogniowa. Jan stanął z adiutantami między mostem i brodem, aby w kryzysowej sytuacji nie dopuścić do ucieczki oddziałów o niskim morale. Nieprzyjaciel strzelał dużo celniej ale Prusaków ogarnął wyjątkowy entuzjazm. Jan widział jak co chwila na błotnisty brzeg osuwa się spieszony dragon. Ale jego towarzysze, nie zważając na jęci rannych, sprawnym ruchem nabijali półmuszkiety i dawali ognia.

Sytuacja przy moście wyglądała na opanowana. Kawaleria osmańska nie strzelała tag gęsto jak piechota, a strzały nie były tak śmiertelne jak kule.

Rosen dragonami sprawiał się dzielnie. Padło już niemało ludzi, na dodatek wróg po drugiej stronie brodu był dwa razy liczniejszy. - Rosen! Kapitan Rosen!  - Adam odwrócił głowę i ich spojrzenia się spotkały. - Śpiew! Zum alte Hure! Śpiew!!!.

Zobaczył w oczach kapitana zrozumienie. Za chwile nad liniami strzelców poniosła się, z początku mrukliwa, potem przypominający huk piorunów pieśń.

On mocą i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą, 

Moją tarczą i schronieniem, On, który mi poddaje ludy.*

 

Muszkieterowie przy moście, zachwiali się i zmieszali szyki, ale ustali na pozycji.

Piechota wroga, która szykowała się do ataku nagle się zatrzymała. Równa pieśń obrońców powstrzymała ich skuteczniej niż kule. Choć i te w końcu zaczęły zbierać krwaw żniwo. Grupa atakujących, która już zaczęła wchodzić do rzeki padła skoszona wyjątkowo celnym ogniem. reszta zachwiała się i przerwała szturm.

Rozprosz ich uderzeniem pioruna, wypuść swe strzały, by ich porazić.*

 

Rozkaz wykonany - Obronić Prusy za wszelka cenę. 

Graliśmy scenariusz Obrana Przeprawy - Pruska Obrona terytorialna za 7PS przeciwko Tureckiemu Garnizonowi Raszkowa za 10PS. Ze Zwiadu wybrałem Decydujący Moment, bo różnica w punktach była za mała na coś ciekawszego. Ze scenariusza Turcy dostali Opóźnienie na dżemat janczarów. Dodatkowe efekty: Straty Marszowe na beszli i Entuzjazm (bardzo przydatny w tym scenariuszu).

Jako atakujący bardzo nie lubiłem tego scenariusza. Zwykle brakowało mi pomysłu na jego rozegranie. Jako obrońca miałem zdecydowanie łatwiejsze zadanie. Straciłem dwie podstawki (po jednej dragonów i muszkieterów). Zdałem wszystkie testy morale oprócz ostatniego na muszkieterach (dezorganizacja), co nie wpłynęło na wynik. W ostatniej turze udało mi się ustrzelić podstawkę janczarów. Gdyby nie to w stratach byłoby 6-3 dla Turcji (straty marszowe na beszli nie liczą się, gdy jednostka pozostanie  do końca w grze).

Proszę o wyrozumiałość. Zwykle nie próbuje fabularyzować raportów. Miszczu mnie zmotywował, więc pretensje proszę kierować do niego. :)

* fragmenty Psalmu 144 - O zwycięstwo i pokój